Biegnący Wilk prawdziwą wolność znalazł na wsi

2010-12-26 08:30:22(ost. akt: 2010-12-26 14:51:58)

Autor zdjęcia: Paweł Kicowski

Na dzikich jeszcze Mazurach, niedaleko miejscowości Banie Mazurskie, znajduje się Republika Ściborska. Właśnie tam mieszka „Biegnący Wilk” Dariusz Morsztyn, który kocha przestrzeń, psy i wolność.
— Czym właściwie jest Republika Ściborska?
— Republika Ściborska jest takim małym państwem. Proklamowana została cztery lata temu. Pomysł jej stworzenia związany jest z przepiękną kartą polskiej historii. Chodzi mianowicie o próbę założenia w 1914 roku pod Zakopanem przez Andrzeja Małkowskiego, twórcę polskiego skautingu, takiego państwa dla harcerzy i skautów. Miało ono nazywać się Rzeczpospolitą Podhalańską. To był początek wybuchu pierwszej wojny światowej. Wówczas taki pomysł to była niezwykła, ale i przepiękna rzecz. Niestety, nigdy nie został wcielony w życie. Zawsze jednak mnie intrygował i w jakiś sposób realizujemy go wspólnie z żoną i dziećmi właśnie w Republice Ściborskiej. Przede wszystkim chcieliśmy stworzyć miejsce, które będzie epatowało dobrą energią, które będzie edukacyjnie oddziaływało na innych, miejsce gdzie będą rodziły się świetne projekty. Tym właśnie jest nasza rodzinna Republika Ściborska. Bardzo staramy się realizować naszą przybraną misję. W związku z tym także zasady, jakie obowiązują na terenie republiki są w pełni do tego dostosowane. Jest to teren bez alkoholu, bez wulgarnego słownictwa i bez tytoniu. Jest to też pewnego rodzaju azyl dla zwierząt.

— Właśnie, świadczy o tym chociażby zakaz jedzenia mięsa w Republice.
— Teren jest wegetariański. To jest związane z tym, że od lat zajmujemy się prawami zwierząt. Traktujemy je jak przyjaciół. A przyjaciół się po prostu nie zjada. To jest prosta zasada.

— Ile jest obecnie zwierzęcych mieszkańców w Republice?
— Najwięcej mamy psów — 45. Część jest w naszym rodzinnym schronisku dla zwierząt. To takie zwykłe kundelki, które zostały przygarnięte przez nas. Mam nadzieję, że obecnie szczęśliwie dożywają swoich lat. Mamy też sześć kotów. Jest w Republice także siedem koni. Większa ich część to również zwierzęta schroniskowe, które mają za sobą tragiczne przeżycia. Zostały przez nas wykupione z rzeźni. Mamy jeszcze starą pasiekę założoną jeszcze w 1935 roku. Ciekawostką jest, że działa do dziś bez przerwy.

— Jednak chyba szczególne miejsce zajmują psy zaprzęgowe?
— Zaprzęgi to nasza pasja! Mamy trzy rasy zaprzęgowe: alaskan malamute, syberian husky i alaskan husky. Kiedyś organizowaliśmy na naszym terenie sporo zawodów psich zaprzęgów. To były krótkie dystanse. Jednak ta dyscyplina stała się w Polsce bardzo wyczynowym sportem, nastawionym niezbyt humanitarnie do zwierząt. Dlatego postanowiliśmy się z tego wycofać. Teraz realizuję się w tej pasji, organizując różnego typu wyprawy na północy Europy. W ostatnich latach brałem udział w bardzo trudnym wyścigu Finnmarkslopet w Norwegii. W zeszłym roku, jako jedynemu Polakowi, udało mi się ukończyć trasę o długości 500 km. Mam nadzieję, że w przeciągu najbliższych wystartuję na dystansie 1000 km. Takie wyścigi to zmaganie ze samym sobą w towarzystwie przepięknych i mądrych zwierząt.

— Długo trwają przygotowania do startu?
— Przede wszystkim nie jestem zawodnikiem wyczynowym. Traktuję to raczej hobbystycznie, jako wielką przygodę. Jednak mimo wszystko, trzeba zdobyć odpowiednią sprawność fizyczną. Do startu na 500 km przygotowywałem się pięć lat. Myślę, że dwa, trzy lata powinny wystarczyć, żebym był gotowy na dwa razy dłuższy dystans. Może już w 2012 roku podejmę pierwszą próbę. To jest też bardzo trudne i kosztowne przedsięwzięcie. To wydatek dochodzący do 100 tys. zł. Poza tym wiele czasu i wysiłku wkładamy w realizację innych celów. Od lat zajmujemy się wieloma rzeczami związanymi nie tylko z psami. Organizujemy badania historyczno-kulturowe i organizujemy różnego typu przedsięwzięcia edukacyjne. Prowadzimy jedną z największych kampanii ekologiczno-turystycznych o nazwie „Dzikie Mazury”. Chcemy chronić najbardziej dziką, północno-wschodnią część Mazur. Drugim naszym projektem, nad którym teraz pracujemy, jest Muzeum Leśnych Ludzi. Zamierzamy je otworzyć w przyszłym roku. Już od trzech lat prowadzę badania na Białorusi związane z historią powstania książki „Lato leśnych ludzi” Marii Rodziewiczówny. Chcemy właśnie całą tę historię zaprezentować w formie muzealnej.

— To nie będzie pierwsze państwa muzeum…
— Nie. Od lat interesuje nas poznawanie, a potem eksponowanie wielu rzeczy związanych z kulturami tubylczymi. Dotyczy to głownie kultur Ameryki Północnej. Mamy więc już muzeum indiańskie, ale i eskimoskie. Od dwudziestu lat bowiem, kiedy zacząłem prowadzić psy zaprzęgowe, staram się zgłębiać kulturę Eskimosów. Stąd też zaczęły się u nas pojawić różnego rodzaju eksponaty, które z czasem stworzyły całkiem niezłą kolekcję. Okazuje się, że to jedyna stała kolekcja eskimoska w Polsce.

— Słuchając pana można odnieść wrażenie, że mieszkacie w zupełnie dzikim miejscu. Wiele osób nie wyobraża sobie takiego życia. Czy nie mieli państwo żadnych obaw, aby w takim stopniu oderwać się od cywilizacji?
— Razem z małżonką pochodzimy z małej miejscowości Orzysz. Wychowałem się na wsi i jestem jej fanatykiem. Uważam, że prawdziwą wolność można uzyskać tyko na wsi. Życie tam jest fenomenem samym w sobie. Rzeczywiście, mieszkamy w totalnie dzikim miejscu. Można nawet powiedzieć, że prawie w rezerwacie. Możemy tu oglądać wilki, rysie i rzadkie ptaki. Mamy dwójkę synów Olesia i Jasia. Chłopcy mają kolegów i dowozimy ich do szkoły. Ale mają też swój wyjątkowy świat, który jest zdominowany jednak przez zwierzęta.

— A czy w tym wyjątkowej Republice Ściborskiej obchodzi się Święta Bożego Narodzenia?
— Święta jak najbardziej tak. Tegoroczne będą jeszcze bardziej wyjątkowe, bo w bardzo śnieżnej aurze. Oczywiście podzielimy się opłatkiem ze zwierzętami. Tak mnie nauczył mój dziadek. Jednak jest to trudne technicznie… dać opłatek 45 psom. Ale staramy się o żadnym nie zapomnieć.

Paweł Sobociński

Komentarze (14) pokaż wszystkie komentarze w serwisie

Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.

Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych

Zaloguj się lub wejdź przez FB

  1. Wódz Zielone Ucho #154220 | 88.156.*.* 26 gru 2010 09:13

    500 km, niezła "amatorszczyzna".

    odpowiedz na ten komentarz

  2. ola #154317 | 88.156.*.* 26 gru 2010 13:02

    podoba mi się,bardzo pozytywny człowiek,wczoraj był film o tym wyścigu w TVP info,BRAWO!

    odpowiedz na ten komentarz

  3. depp #154342 | 217.72.*.* 26 gru 2010 13:40

    "Od lat zajmujemi sie prawami zwierzat" itd. Bieg 500 km, o 1000 nawet nie wspominam to znecanie sie nad zwierzetami to okropna meczarnia zwierzat,to niewolnictwo. Za taki "Azyl" to ja dziekuje.To Murzyni na plantacjach bawelny mieli prawie Raj w poröwnaniu do tej "milosci" do zwierzat. Dla mnie, Facet powinien sie leczyc. Od tego wegetaryzmu cosik nie tak z jego "Psyche":

    odpowiedz na ten komentarz

  4. alex #154345 | 83.23.*.* 26 gru 2010 13:46

    Brawo Darek mieszkańcy Orzysza są z ciebie dumni

    odpowiedz na ten komentarz

  5. Swobodny Dżordż #154372 | 212.160.*.* 26 gru 2010 14:38

    Każda przesada jest szkodliwa; aczkolwiek sam bardzo lubię zwierzęta, to jednak człowiek powinien być na I miejscu, zgodnie z boskim przykazaniem" czyńcie sobie Ziemię poddaną"; to nie oznacza, żeby wycinać każdą jodełkę, a na każdej polanie budować supermarket - z drugiej strony paranoją jest, że w takim np. Augustowie ekolodzy uratowali jętki jednodniówki, czy inne robactwo, natomiast ludzie jak ginęli pod kołami tir-ów, tak giną; jeśli piesek mnie olewa, to i ja olewam jego, jeśli zamerda ogonem, to go pogłaszczę, ale jeśli, niesprowokowany, rzuci się na mnie z kłami, to postaram się go mocno kopnąć tam, gdzie go najbardziej zaboli...;

    Ocena komentarza: warty uwagi (1) odpowiedz na ten komentarz

Pokaż wszystkie komentarze (14)
2001-2024 © Gazeta Olsztyńska, Wszelkie prawa zastrzeżone, Galindia Sp. z o. o., 10-364 Olsztyn, ul. Tracka 5